2019 Istanbul Ultra, 30K Parkuru
22.06.2019 https://www.istanbulultratrail.com/TR/
Yazan Run.BO: Cem Arıtürk
3 yılı aşkın zaman geçmiş. 2016’da Çekmeköy’de gece yarışında ortaya çıkan ve son 20K’da beni ağlatan iliotibial bant sendromu koşuya ara vermeme, sonraki hayat gailesi ise bu arayı sürekli bilinmeyen bir tarihe uzatmama neden olmuştu. Gel zaman git zaman 2019 yılı, yeni bir dönüm oldu her anlamda ve spor hayatımda bundan nasibini aldı. Sene başında bebek adımları ile başlayan antrenmanlar mayıs ayında Çekmeköy Ormanları’nda ilk Pazar uzunu ile taçlandı. Dahası bisiklet ve yüzmenin de bulaştığı bünyem bir yandan triatlon antrenmanlarına da devam etmekteydi. Hal böyleyken kendime bir hedef koyup resmi anlamda kaçamaz hale gelme zamanı gelmişti. E İstanbul’da (şehrin adı ile ilk kez anılan) yeni bir yarış organize edilmişken daha fazla direnmek olmazdı. Organizasyonun altında “Uzun Etap” imzası olması ve rotanın, refleksimiz haline gelen Çekmeköy ve İstanbul’un Kuzey Ormanları’nda olması ise kaçınılmazlığı perçinliyordu.
4 kategoride düzenlenen organizasyonun 30K kategorisine kayıt yaptığımda Team Run.Bo’nun ben dahil 5 kişi ile aynı kategoride koşacağından haberim yoktu. Bu haberi almam cesaretimi ve keyfimi daha da arttırdı. Son ay içinde uzun mesafeye yönelik direnç ve kor antrenmanları dışında içime giren triatlon virüsü için başladığım kısa mesafeye yönelik triatlon antrenmanlarına da başlamış olmam tedirginlik yaratmadı desem yalan olur. Sporsuz ve antrenmansız geçen 3 sene sadece fiziksel değil psikolojik kondisyonu da etkiliyormuş. “Mesafeler koşuldukça kısalır” sözü her antrenmanda kulaklarımda çınlasa da mesafe arttırabilmek için fizik direnç kadar (hatta bazen daha önemli olmak üzere) psikolojik direnç gerektiğini de derinden hissettim. Bu yolda Team Run.Bo, kökleri hatırlatarak ve “duygusal koçluk” görevini en iyi şekilde üstlenerek beni yoldan çıkardı. Bu yoldan çıkmada “İşseven” Hocaların desteğini de hatırlatmadan geçmemem lazım.
“Olur mu olmaz mı?”
“Bugün yüzdüm koşamıyorum bu aralar !!!”
“E bu Pazar bisiklet antrenmanına çıkarsam Pazar uzununu ne zaman koşacağım?”
Kulağımda çınlayan bu sorularla geçen 2-3 aylık sürecin ardından yarış haftası, 1 gün önce kit teslimi ve derken yarış günü geldi çattı. Son 2 günlük dinlenme ve sabah hatırlanan beslenme ritüellerinin ardından gözümü kapasam, arabanın gideceği yollardan Taşdelen Mesire alanına ulaştım.
Yarış 4 kategoride koşulacaktı. 15K ve 30K saat 10:00’da başlayacaktı, 60K ve İstanbul’da ilk defa koşulacak olan 100K startı ise 08:00’de verilmişti. Hali ile saat 9 civarında, ilk 2 kategori yarışçıları gitmiş ve henüz 15K ve 30K yarışçıları yeni gelmeye başladığı için ortalık sakin sayılırdı. Zorunlu malzemelerin (cep telefonu, düdük, 1 l matara, bardak, cep telefonu, çanta) son kontrolleri sonrası, Team Run.Bo’nun kurucularından Ersavaş ve Bike ile buluştuk. Derken daha önce tanışmadığım takım üyelerinden Selman ve Savaş’la tanıştım. Sohbet-muhabbet, selamlaşma, zorunlu malzeme kontrolü, ısınma derken anlamadığım bir hız ile kendimi başlangıç çizgisinde buldum.
Saatler 10:00’u gösterdiğinde tüm 15K ve 30K katılımcıları ile parkura aynı anda çıktık. 1 hafta sonra Didim Triatlonu’nda da koşacağım için sakatlanmadan bitirmekti esas amacım ve o yüzden ortalama bir tempo ile başlayan yarışın ilk CP’ye kadar geçen 7Klık kısmı gözü kapalı koşulacak bildiğim bir rotadaydı. Ormana girene kadar 1K mesafe ağaçlar altında, gölge ve asfalt yoldu. Gölgeye rağmen sıcaklık kendini hissettiriyordu. Ormana girdikten sonra ise gölge kaybolmuş ve sıcaklık nemden dolayı iyice kendini hissettirir olmuştu. İlk 5K devam eden hafif tırmanış ve sıcak, antrenman ve devamlılığın ne demek olduğunu baştan hatırlattı. İlk CP yaklaşık 8K’da Trafo’da idi. Yaklaşık 45 sn. içinde boşalan mataramı doldurup, tuzlu bulduğum 1-2 lokmayı ağzıma atıp koşmaya devam ettim. Bundan sonra 2. CP’ye kadar yaklaşık 7K iniş olduğu için rahattım. Korktuğum şey başıma gelmemiş, midem sorun çıkarmamıştı. Polonezköy Tabiat Parkı’na kadar güneş ve sıcak etkisini eksiltmeden devam ettirdi. 2. Etap diyebileceğim Polonezköy Tabiat Parkı’nda geçen ilk 4-5 km üstü ağaçlar ile kaplı, tamamen gölge, serin ve lokum gibi bir zemindeydi. Hava serinlemiş ve koşmak biraz daha rahat hale gelmişti. Tabiat Parkı’ndan sonra 2-3K ise single track, serin, tamamen ağaçlar arasında, gölge, şırıl şırıl akan suların eşliğinde ve yapraklarla kaplı hafif nemli toprak bir zeminde koşuldu. İşte 2. CP’ye kadar olan bu kısım hem eğimin güzelliği hem de serinlik nedeni ile “Cehennem de cennet de bu hayatta” fikrini destekler gibiydi. 2. CP 15K’da ve Beykoz Caddesi sınırına beş kala idi. Yaklaşık 2-3 dakika dinlenme, mide tedirginliği ile 2-3 lokma tuzlu atıştırma ve su ikmali sonrası geldiğim yoldan geri dönmek üzere yola çıktım. Neredeyse önümdeki 10K sürekli tırmanıştı. Sakatlık yaşamamak için oldukça yavaş tempoda koşarak veya hızlı yürüyerek önce önce single track etabı, sonra Polonezköy Tabiat Parkı etabını geçtim. Az önce boş olan Tabiat Parkı oldukça yoğunlaşmıştı. Tekrar Çekmeköy Ormanları’na girdiğimde sıcağın etkisini aniden hissedince 2. CP’ye “geri dönmek” istedim. Gölgesiz, sert bir zeminde ve 36C’ye varan sıcaklıkta önce 3. CP’ye ve sonra tırmanışın bittiği 25K’ya ulaştım. Ağrısız, krampsız ve sorunsuz olmam hem yavaş hareket etmemden hem de su-elektrolit dengesini ayarlayabilmemden dolayıydı.
Uzun mesafe koşmak işi fiziksel ve psikolojik zorluklar içerse de koşarken beslenme ve idame etmek bisiklete binmek gibiymiş 😊. 25K ile 30K arası ise geldiğim yoldan geriye dönerek geçti. Bu yarışların en sevdiğim yanı bitiş çizgisinde sonuncu olana bile şampiyon gibi hissettirilmesi; son çizgiyi davul sesleri eşliğinde geçerken 30K koşunca “Davulun sesinin yakından da hoş gelebileceğini” düşündüm.
30K boyunca sinirlenmediğim, söylenmediğim ve durumu sorgulamadığım için mutluyum. Psikolojik sınavı geçmişim demektir. Fiziksel sınav için daha zaman var. Bu şimdilik kaldığımız yerden verilmiş yeni bir start sadece.
Organizasyon iyiydi. Organizasyon alanı, stantlar düzenli ve keyifliydi. Nesrin Hoca eşliğinde ısınma, günün sıcağı ile 10 dakikalık sauna seansına eşdeğer oldu 😊. Mesire alanına araçla girişin normalde 20 TL iken katılımcılara 15 TL olması, hoş bir detay ancak içeride tuvaletlerin ücretli olması ise kötü bir sürpriz. Zira çoğu kimse yanında 1 TL metal para taşımayı akıl etmiyor. 30K parkuru ince elenmiş, sık dokunmuş. Asfalt, sert toprak, taşlı semin de vardı; yumuşak toprak, yapraklı, nemli toprak zemin de. Yarısının gölgede ve yarısının güneşte koşulması da keyifli bir çeşitlilikti. CP hizmetleri iyiydi. Her CP’de cips, çubuk kraker, elma, tuzlu fıstık, bisküvi ve kek ile su ve kola vardı. Yarış kurallarında belirtildiği gibi CP’lerde tek kullanımlık bardaklar yoktu.
Bir Takım İzlenimler, Bazı Notlar
• Çalışmak önemli, antrenman önemli. Patikada koşmak keyif işi. Kendini, fiziksel sınırlarını bilip, öncelikle sakatlanmadan bitirmek üzere plan yapmak ve koşmak en akıllıcası.
• Parkur boyunca 4-5 yerde yere atılmış boş jel paketi gördüm. Hemen hemen her 3-4 yarıştan birinde değindiğimiz bu sorunun kültürel ve görgüsel bir konu olduğuna ve çözümünün maalesef çok da kolay olmadığına zaman içinde karar verdim. Amacımız öncelikle doğada olmak ve doğada olmak için doğayla dost olmaya ihtiyaç var. İnsan dostunun evine çöp atar mı? YORUMSUZ
• Zorunlu malzeme kontrolü daha ciddi olabilir.
• Parkur işaretlemeleri gayet iyiydi. Şüpheye düşülecek her ayrımda 2 saniye sonra göze çarpan turuncu bayrak mevcuttu.
• Ülkede organizasyon ve özellikle ITRA kayıtlı organizasyon hacmi belirgin derecede artmış durumda ancak maalesef giyim ve teknoloji endüstrisinin katkısı beklenen düzeyde değil. Ülkede birkaç markanın ürün portföyünde bulunan belirli ayakkabılar, çantalar ve teknik malzemeler dışında maalesef pek çok ürüne ulaşmak mümkün değil. Bu nedenle de pek çok patika koşucusu teknik malzemeler için gözünü yabancı internet sitelerinden ve kulağını yurtdışına çıkacak eşten dosttan alıkoyamamakta. (Ersavaş, ayakkabıları gülerek eskit 😊) Türkiye’nin metropolü olan İstanbul’un adının kullanıldığı ve ilk 100K rotasının koşulduğu bu organizasyona daha fazla markanın ilgi göstermesini beklemek pek de hayalcilik olmasa gerek.
• Haddimi aşmamaya özen göstererek, içimden gelen, duygusallığımın tezahürü, küçük bir öneri : Belki seneye bu parkurdaki yarış kategorilerinden birine duayenlere ithafen yapılan jestlere bir örnek olarak Bakiye Duran’ın adı verilebilir.
RUNBO Sonuçlar:
30K (+700m)
Bike 03:47:35 (Overall 38/91, Women 7/22, Cat 3)
Cem Ar. 04:12:08 (Overall 61/91, Men 48/69, Cat 34)
Ersavaş 03:06:39 (Overall 14/91, Men 14/69, Cat 10)
Savaş 03:14:24 (Overall 18/91, Men 17/69, Cat 12)
Selman 04:14:25 (Overall 62/91 Men 49/69, Cat 15)
